O COUREL, SÚA VOZ
Homenaxe 4 E stes poemas breves, á maneira dos haikus, adicados o vello e querido amigo Uxío Novoneira -sempre no recordo- chegaron a min un atardecer frío con chuvia fina do mes de decembro, cando percorrendo os camiños da miña infancia dun neno en Outeiro de Courel, lembrei o seu último adeus. Xa moi maliño, díxome: "¡Perfecto Hilario". Na miña soidade e na contemplación das montañas, cos cumes nevados, viñeron á miña memoria, naquel vento, con caricia fría e co ritmo do silencio da terra, quelles versos de Os Eidos, versos da esencialidade poética ós que o meu ser poético dialogante respondeu sincera e sinxelamente. O ceo o ucedo os penedos o cello do Inverno. (Ó Uxío poeta total, ó home poeta, á súa poesía de sempre) O Courel, súa voz a palabra no tempo e o tempo nel. (E ó Uxío amigo, á súa humanidade e xenerosidade) O escano na porta a casa sempre aberta o pan, o viño ... e os amigos! Hilario González Fernández nadal 1999 Texto recollido na revista Cartafol , nº 2, Pap...
