Desmemoriado río o da memoria

En distancias de soles. En macios universos
pérdeseme a memoria. Na luz apouvigada
onde as palabras floran como un mundo sen ecos.

Son alaudas feridas que perderon as roitas.
Espaventadas cinsas nun boligante vento
onde se ispen lizgairas. Son misterios leviáns
de petunias e anémonas ou de lotos efémeros.

Morren nos fríos sámagos de espellos sen imaxen.
Séganlle as transparencias un gume de coitelos.
No esplendor dese cosmos onde o olvido alborece
choutan os labirintos de escurecidos ceos.

Nos pórfiros vermellos dos exilios sen volta,
nas longuras, apáganse como se apaga o senso.
Perdéronse os fulgores e as teimosías fondas
nesta gran desmemoria de crepúsculos lentos.



Desmemoriado río
Pura Vázquez


Fotografía de Roque Soto



Comentarios

Publicacións populares