EU SON PEREGRINO POR ROCA E MALEZA
.jpg)
Deixeimo todo
ao lonxe.
Ata á poesía
deille co cóbado,
vivíndoa a modo
de trono ou alustro.
A mañá bela
atopoume esperto
e ata morrese
Por seguir a estrela!
No horizonte
outra vez asoma.
Voume á lomba.
Vólvome ao meu monte.
Pois son o rousinol
que sempre eu fun.
Canto ao estalido
dun tiro na palma.
Lévoo na alma...
Agora despídome.
A flor do destino
lévoa na orella,
e é flor que non deixa
torcer o camiño.
Eu son peregrino
por roca e maleza.
Dunha soa peza
fixéronme de ausubo*.
A coitela subo
con moita tristeza.
lévoa na orella,
e é flor que non deixa
torcer o camiño.
Eu son peregrino
por roca e maleza.
Dunha soa peza
fixéronme de ausubo*.
A coitela subo
con moita tristeza.
Que será no mundo
o que vai pasar?
Que me fai a mar
se nela afúndome?
Sinto no máis profundo,
como ardente cirio,
alleo martirio.
A pluma queimaba
e o libro acábase.
Deus sálveche, lirio!
.jpg)
Herba bruxa
Juan Antonio Corretjer
Fotografías © Tripadvisor: Parque Lineal Juan Antonio Corretjer en el municipio de Miales (Puerto Rico)
*Árbore da familia das sapotáceas, moi común en América do Sur e nas illa do Carive, e cuxo tronco, chega ata os 40 metros de altura, dá unha madeira recia e compacta, excelente para a construción e instrumentos musicais.
Comentarios