O iris salvaxe

Ao final do meu sufrimento
esperábame unha porta.

Escóitame ben: o que chamas morte
recórdoo.

Alá arriba, ruídos, polas dun piñeiro dubidante.
E logo nada. O feble sol
tremendo sobre a seca superficie.

Terrible sobrevivir
como conciencia,
sepultada en terra escura.

Logo todo se remata: aquilo que temías,
ser unha alma e non poder falar,
remata abruptamente. A terra ríxida
inclínase un pouco, e o que tomei por aves
afúndese como frechas en baixos arbustos.

Ti que non recordas
o paso doutro mundo, dígoche
podería volver falar: o que volve
do esquecemento volve
para encontrar unha voz:

do centro da miña vida xermolou
un fresco manancial, sombras azuis
e profundas en celeste augamariña.



The Wild Iris

At the end of my suffering
there was a door.

Hear me out: that which you call death
I remember.

Overhead, noises, branches of the pine shifting.
Then nothing. The weak sun
flickered over the dry surface.

It is terrible to survive
as consciousness
buried in the dark earth.

Then it was over: that which you fear, being
a soul and unable
to speak, ending abruptly, the stiff earth
bending a little. And what I took to be
birds darting in low shrubs.

You who do not remember
passage from the other world
I tell you I could speak again: whatever
returns from oblivion returns
to find a voice:

from the center of my life came
a great fountain, deep blue
shadows on azure seawater. 




El iris salvaje

Al final del sufrimiento
me esperaba una puerta.

Escúchame bien: lo que llamas muerte
lo recuerdo.

Allá arriba, ruidos, ramas de un pino vacilante.
Y luego nada. El débil sol
temblando sobre la seca superficie.

Terrible sobrevivir
como conciencia,
sepultada en tierra oscura.

Luego todo se acaba: aquello que temías,
ser un alma y no poder hablar,
termina abruptamente. La tierra rígida
se inclina un poco, y lo que tomé por aves
se hunde como flechas en bajos arbustos.

Tú que no recuerdas
el paso de otro mundo, te digo
podría volver a hablar: lo que vuelve
del olvido vuelve
para encontrar una voz:

del centro de mi vida brotó
un fresco manantial, sombras azules
y profundas en celeste aguamarina.



Louise Elisabeth Glück



Pinturas de Juan Genovés

Comentarios

Publicacións populares