Destino e morte


A miña cadeira, aínda que átea fortemente
cabalga una montura da morte.
Non se pode parar no río da vida,
e o da morte é lugar aberto.

O día chegará, en que só che honre
o puñado de po que che cobre.

Cáeche neste mundo espidamente só,
e marchaches del e só segues.

A morte é realidade, pero eu sigo alegre
é como sabéndoa,
negáseo.

Parece que existiu un só molde
onde a todos os homes
baleirouse.

Busquei por todos lados o repouso,
máis non atopei o descanso en sitio algún.
Sometido ás miñas ansias, fun o seu escravo;
e libre, soamente,
souben conformarme.

Se advertísemos, lúcidos,
que o día arrea á noite
e a noite arrea ao día,
comprobariamos o rápido e continuo
que van encartando idades e vestixios.



Abu-L-Atahiya (747-826)

Comentarios

Publicacións populares