SOL POR ENTRE AS GALLAS

Janis Joplin
50 anos despois (III)

O 3 de outubro, último día da vida de Janis, non había indicios da meniña morriñenta. Como esa noite esperábana no estudo, xutouse pero non moito. A banda gravou a pista instrumental Buried Alive In The Blues, de Nick  Gravenites, e  Janis estaba ansiosa por gravar a letra ao día seguinte. Despois da gravación, todos xutáronse e Vince Mitchell, o seu director de xiras e amigo, lembra notarlle unha "expresión estraña como de abafo", pero pronto o esqueceu. Algúns membros da banda foron ao Barney' s Bearney, onde  Janis e Ken Pearson, o organista, parolaron sobre o disco. Nun momento dado  Janis preguntou se os mozos da banda queríana tanto como ela a eles. "Se algún de vós abandóname, mátoo", dixo. Ao redor das doce e media, despois de beber unhas copas e charlar sobre o futuro, marcháronse do bar e, cando chegaron ao Ladmark, cada un dirixiuse á súa habitación.

Cando  Janis chegou á súa habitación, xutouse. Había "janisificado" a habitación, como sempre, cubrindo os pésimos cadros cunha colcha cuxos debuxos tiñan reminiscencias hindús, prendendo velas e poñendo sobre os mobles anacos de encaixe e cadriños estraños. Facía calquera cousa para que as habitacións dos hoteis parecesen que o eran o menos posible. Despois de xutarse, foi ao vestíbulo para cambiar un billete de cinco dólares para comprar tabaco.  Janis quería fumar, pero tamén andaba en busca de compañía, así que charlou durante uns dez minutos co conserxe, contándolle que fixera durante o día e o excitada que estaba co novo disco. O home non tiña a menor idea de quen era ela, pero escóitoa igual. Janis regresou á súa habitación e sentou na cama, quizá pensando na súa banda ou no álbum. Talvez a habitación baleira produciulle unha sensación de soidade, un sentimento de desconsolo, ou seica cantou a súa cantiga preferida, It´s  Life, unha canción que falaba de quedar curto. Quizais pensou "vaia, outra gran burla do sábado pola noite para Janis!" ou en que tiña que pasar outra noite nun motel charramangueiro, sen nada nin ninguén, plantada non só por unha persoa, senón por dúas. Pero esa noite  Janis non tería que soportar todo o peso da súa soidade por moito tempo. Puxo o paquete de cigarros sobre a mesiña de noite e caeu ao chan de bruzos coa volta dos cigarros aínda na man. Máis poderosa que as drogas ás que estaba afeita, a heroína que se inxectou esa noite sumiuna na inconsciencia.

Janis  Joplin
© Alice  Echols
Ed.  Circe

Nese xoves, tamén, Janis afirmou o seu testamento. Pero foi unha mera coincidencia. Existía outro testamento realizado en 1969. Nese, con todo, deixaba todos os seus bens ao seu irmán, e tamén un legado con algún diñeiro a Linda Gravenites. Os pais e os irmáns estaban excluídos. En xullo do seu último ano, Bob suxeriulle por que non facer unha revisión do seu testamento. Agora había máis diñeiro en xogo que antes, Linda xa nada tiña que ver con  Janis. Foi Bob, e non Janis, quen insistiu na cuestión cando ela volveu á costa. Bob preguntoulle, entón se se mantiña na idea de que o seu irmán recibise todo.

Janis dixo definitivamente que "non". Dixo que sentía máis unida en sentimentos aos seus pais e a súa irmá que antes. As disposicións foron variadas: a metade dos bens para os pais, unha cuarta parte para Michael, outro cuarto para Laura.

Doutra banda, é parvo dicir que ela non experimentou certos sentimentos diante o testamento. Dixo que desexaba que se celebrase unha festa no caso de que morrese e dispuxo 2.500 dólares para ese propósito. Fixo que Bob prometéselle que a festa levaría a cabo.

Janis  Joplin (Enterrada viva)
©  Myra  Friedman
Espiral / Fundamentos


Cando  Janis  Joplin era pequeniña, unha noite a súa nai viuna afastarse durmida da casa pola beirarrúa, presa de  somnambulismo, e correndo tras ela, gritoulle: "Janis, que fas? Onde vas? No futuro, aos  Joplin, a resposta foi: "Vou á casa". Janis parecía saber, mesmo na súa infancia, que non pertencía a ese lugar, que o seu fogar non podía ser Por Arthur, Texas, o pobo adxacente á refinería de petróleo.

Janis deixou de andar durmida, pero nunca deixou de andar. A idea da  péquenola dirixíndose á súa casa soa, no medio da noite, dános a imaxe máis conmovedora e fidedigna da cantante cuxa vida e música estiveron marcadas pola constante inquietude, unha inquietude que pode oírse na incrible  sonoridade da súa voz. Janis non se conformaba con dar unha nota redonda, senón que  modulaba a voz de modo que parecese que cantaba dous notas á vez.

 © Alice  Echols 


Os servizos fúnebres privados para os membros máis achegados da familia  Joplin celebráronse no Westwood  Village  Mortoury, no Condado de Los Ángeles, o 7 de outubro de 1970. De acordo cos seus desexos, os restos foron  cremados e arroxados ao vento ao longo da costa, en Marin County,  California.

© Myra  Friedman