UNHA BRASA PURA

 

Pequena historia dunha rapariga

Cando naciches,

un deus ficou pensativo

no bosque de estrelas.

unha brasa pura

alomiou sinxelamente

a segreda tebra da vida.

Cando medraches,

cos teus zoquiños

pola chuvia arriba,

queimaban as roseiras

do camiño,

abríuse o ceo en ondas

tépedas ata os humáns.

Miña nena, cando morreches, 

xa deprenderas cedo

a traballar os sulcos

sin xustiza, sin mañán.

Agora un candil alumea

a alcoba valeira

e na fiestra aberta ao ceo

un anxo silencioso

chora.

Os nobres carreiros
Eduardo Moreiras

Pinturas de Francisco Lloréns