PERDIDOS DE ANTEMÁN

Sen rumbos

Quedamos esgumiados

entre esas conxeturas

de turbia entemeñada

sen nada en flor que poida conxugarnos.

Perdidos de antemán,

imos a culatazos con voz de parabéns

sen lúas acendidas.

Só latexa a puchanca de escentileo táctico.

A baixamar arrastra

tódolos agoiros 

coas arterias tronzadas,

e unha lexión de sombras requisa o vibradoiro

que se atreveu ó ritmo.

Sen rumbos,

noite a noite desfiañan o sexo.

O rol de Cantárida

Eduardo González Ananín

Fotografía de Wilmer Feo