LOITA CONTRA MIN MESMA
Habitación 5007
1.
Unha muller de oitenta e seis anos, un ril
que funciona a medias,
presenta deshidratación
febre, calafríos, debilidade.
Chegou en ambulancia.
que funciona a medias,
presenta deshidratación
febre, calafríos, debilidade.
Chegou en ambulancia.
Cando lle digo á tripulación da ambulancia
que están a facer un gran traballo
un ri e di: iso terminará
na porta do hospital. Humor negro:
familiar e reconfortante.
que están a facer un gran traballo
un ri e di: iso terminará
na porta do hospital. Humor negro:
familiar e reconfortante.
Esta sala de emerxencias
fai o que pode: 1 doutor
para 40 ou 50 pacientes,
un sistema de saúde en quebra
batallando por manterse en pé.
fai o que pode: 1 doutor
para 40 ou 50 pacientes,
un sistema de saúde en quebra
batallando por manterse en pé.
Hai tempo que foi privatizado
en leste, o país máis rico
sobre a terra, pero eu busco aquel fulgor
de humanidade a través da pista de obstáculos
de tubos, murmurios de confusión.
en leste, o país máis rico
sobre a terra, pero eu busco aquel fulgor
de humanidade a través da pista de obstáculos
de tubos, murmurios de confusión.
E náceme a inquietude de estar
consumindo todo o aire
deste pequeno cubículo. Pero ninguén
fai a pregunta,
ningunha poderosa voz reclama pola súa orixe.
consumindo todo o aire
deste pequeno cubículo. Pero ninguén
fai a pregunta,
ningunha poderosa voz reclama pola súa orixe.
2.
Fun admitida nunha habitación
nun piso superior, pero debo esperar
a que algunha se libere.
O que significa que alguén
debe sandarse ou morrer.
nun piso superior, pero debo esperar
a que algunha se libere.
O que significa que alguén
debe sandarse ou morrer.
Eu son a muller de 86 anos
que carga a súa historia
en temblorosas mans, coidada
por mans de Cameroon
India, México.
que carga a súa historia
en temblorosas mans, coidada
por mans de Cameroon
India, México.
O veredicto é Sepsis,
causada pola E. Coli
que úlea a través das rebeldes
estradas e carreiros
do meu sangue.
causada pola E. Coli
que úlea a través das rebeldes
estradas e carreiros
do meu sangue.
Imaxes repentinas dos outros: africanos,
os seus ollos baleiros, desenfocados
máis aló do alcance da cámara,
pechan unha brecha
nunca máis estraña.
os seus ollos baleiros, desenfocados
máis aló do alcance da cámara,
pechan unha brecha
nunca máis estraña.
As diferenzas se desdibujan cando intercambio
nosa compartida humanidade,
a identidade común
de causa e efecto,
os destinos entretecidos.
nosa compartida humanidade,
a identidade común
de causa e efecto,
os destinos entretecidos.
3.
Flotando na miña propia órbita
de ida e volta, son consciente
de que hai miles de millóns de órbitas,
cada unha ancorada á súa propio
eixo solar.
de ida e volta, son consciente
de que hai miles de millóns de órbitas,
cada unha ancorada á súa propio
eixo solar.
Non estamos a virar ao redor do noso sol
nin de ningún outro
senón ao redor de buracos negros nun cosmos calquera
que ameazan con afundirnos
máis aló do esquecemento.
nin de ningún outro
senón ao redor de buracos negros nun cosmos calquera
que ameazan con afundirnos
máis aló do esquecemento.
Aquilo que sempre soubemos
agora búrlase de nós
cruzando os dedos
a través de ollos inexpresivos.
Non é para o que nos prepararon.
agora búrlase de nós
cruzando os dedos
a través de ollos inexpresivos.
Non é para o que nos prepararon.
Un cambio de sentido reformula
todo o que nos ensinaron
en escolas que nos desangran
por aquilo que debe ser accesible a todos:
o descubrimento e o poder elixir.
todo o que nos ensinaron
en escolas que nos desangran
por aquilo que debe ser accesible a todos:
o descubrimento e o poder elixir.
Estamos a cultivar o residuo pegañento
de prácticas que ponderaron
excesos e avaricias, e eliximos
enterrar as súas cabezas culpables
en areas movedizas.
de prácticas que ponderaron
excesos e avaricias, e eliximos
enterrar as súas cabezas culpables
en areas movedizas.
4.
Soamente neste hospital, aqueles
de todas as idades e doenzas
esfórzanse por aceptar ou combater
prognósticos que van salvalos
ou acabar coas súas vidas.
de todas as idades e doenzas
esfórzanse por aceptar ou combater
prognósticos que van salvalos
ou acabar coas súas vidas.
Imaxino as historias que se desenvolven
alén daquelas portas:
o neno cuxa oportunidade na vida
foi demasiado breve, unha avoa
que busca a maneira de dicir adeus.
alén daquelas portas:
o neno cuxa oportunidade na vida
foi demasiado breve, unha avoa
que busca a maneira de dicir adeus.
A enfermeira a cargo dime que o doutor
atenderame pronto, que está ao final
do corredor. Penso nel saíndo dunha historia
e entrando noutra, xogadas distintas
nesta partida de xadrez humano.
atenderame pronto, que está ao final
do corredor. Penso nel saíndo dunha historia
e entrando noutra, xogadas distintas
nesta partida de xadrez humano.
Son o sagaz Alfil ou o perspicaz Cabalo,
o poderoso Rei vestindo a súa máscara
de poder ou a Raíña
cos seus plans ocultos?
Son só un peón no camiño da conquista?
o poderoso Rei vestindo a súa máscara
de poder ou a Raíña
cos seus plans ocultos?
Son só un peón no camiño da conquista?
Viran mundos sen control
e chocan. Os humanos
atrapados na crueldade empresarial
deben emprender a contenda
ata colocar a última peza.
e chocan. Os humanos
atrapados na crueldade empresarial
deben emprender a contenda
ata colocar a última peza.
5.
Sei que non existe unha man mestra
que estea a manipular este xogo
e tamén sei que non é un xogo.
As historias de saúde e fame
apuntan a un camiño, logo a outro.
que estea a manipular este xogo
e tamén sei que non é un xogo.
As historias de saúde e fame
apuntan a un camiño, logo a outro.
Mundos infinitos viran sobre eixos
ancorados á esperanza
como volutas dispersas de nube.
O meu é tan pequeno que se perdeu
na cegadora inmensidade.
ancorados á esperanza
como volutas dispersas de nube.
O meu é tan pequeno que se perdeu
na cegadora inmensidade.
Entón son a única
que existe, os demais
apáganse como linguaxes extintas
falados polos últimos beizos
capaces de dar forma aos seus sons.
que existe, os demais
apáganse como linguaxes extintas
falados polos últimos beizos
capaces de dar forma aos seus sons.
O meu ser como unha rede aleatoria de moléculas
loita contra min mesma
como a estrela máis lucente nun firmamento
de partículas brillantes: un ir e vir
que desestabiliza ao tempo e ao espazo.
loita contra min mesma
como a estrela máis lucente nun firmamento
de partículas brillantes: un ir e vir
que desestabiliza ao tempo e ao espazo.
Porque isto é o que sei con certeza:
non todo pasa
por unha razón, non importa
o moito que tente escalar a montaña
ou entregarme ao val.
non todo pasa
por unha razón, non importa
o moito que tente escalar a montaña
ou entregarme ao val.
6.
Agora, a pregunta é: poden
o meu corpo e a miña vontade
facer o que debe ser feito?
Poden as vitorias da nosa xeración
facer virar as engrenaxes nesta roda cansa?
o meu corpo e a miña vontade
facer o que debe ser feito?
Poden as vitorias da nosa xeración
facer virar as engrenaxes nesta roda cansa?
A partir de entón, é un gran soño
soñándose a si mesmo.
Os doutores e as enfermeiras só teñen
pequenos papeis neste teatro
de fórmulas e mentiras.
soñándose a si mesmo.
Os doutores e as enfermeiras só teñen
pequenos papeis neste teatro
de fórmulas e mentiras.
Devanceiros que nunca coñecín
danzan ao meu ao redor.
Os fillos e os seus fillos
toman a miña mans. A miña muller
sostén os meus ollos nos seus.
danzan ao meu ao redor.
Os fillos e os seus fillos
toman a miña mans. A miña muller
sostén os meus ollos nos seus.
O truco está en soltar
sen deixar ir, permitir que as engrenaxes
engarcen sen preocuparse
polo axuste perfecto ou a disonancia,
confiar en que a plenitude pode chegar.
sen deixar ir, permitir que as engrenaxes
engarcen sen preocuparse
polo axuste perfecto ou a disonancia,
confiar en que a plenitude pode chegar.
Virá —se o fai— en ás
de combate corpo a corpo,
coa promesa de quedar
ata a seguinte crise de confianza,
feliz abafo de historia.
de combate corpo a corpo,
coa promesa de quedar
ata a seguinte crise de confianza,
feliz abafo de historia.
7.
A máquina que monitoreaba
o meu corazón, as súas liñas movéndose
como ondas
e os seus estridentes números
pestanexando en vermello e verde,
o meu corazón, as súas liñas movéndose
como ondas
e os seus estridentes números
pestanexando en vermello e verde,
era unha Pedra de Rosetta do século XXI
falando crúa poesía.
Recordo a unha amiga, unha
que de verdade le os meus poemas,
dicindo que atopou un vello
falando crúa poesía.
Recordo a unha amiga, unha
que de verdade le os meus poemas,
dicindo que atopou un vello
chamado Daughter of Lady Xaguar Shark
e volveuno a ler
sentada nas escaleiras baixo unha lánguida luz.
Díxome que o poema dicía
todo o que necesitaba ser devandito.
e volveuno a ler
sentada nas escaleiras baixo unha lánguida luz.
Díxome que o poema dicía
todo o que necesitaba ser devandito.
O meu tributo á muller Maia
que acendeu a súa estrela
e acompañou os séculos dos homes
dáme a forza
para desterrar a este invasor do meu corpo.
que acendeu a súa estrela
e acompañou os séculos dos homes
dáme a forza
para desterrar a este invasor do meu corpo.
E sei que esas liñas dixitais
e números na pantalla
tradúcense en palabras
que percorren o meu corpo,
loitando por sobrevivir.
e números na pantalla
tradúcense en palabras
que percorren o meu corpo,
loitando por sobrevivir.
8.
Un día, ventos violentos
traen consigo dúbidas,
cantan algo
que eu imito á perfección
nun tempo determinado.
traen consigo dúbidas,
cantan algo
que eu imito á perfección
nun tempo determinado.
Un día, unha nova enerxía
chámame, e mesmo
nas súas visitas breves,
a premonición levántame
sobre os seus ombreiros vigorosos.
chámame, e mesmo
nas súas visitas breves,
a premonición levántame
sobre os seus ombreiros vigorosos.
As posibilidades eran morrer ou salvarme:
a enfermidade puido tomar calquera camiño
aínda sen nome na sorpresa,
con dor ou sen dor
nas súas ofrendas.
a enfermidade puido tomar calquera camiño
aínda sen nome na sorpresa,
con dor ou sen dor
nas súas ofrendas.
Esta vez conseguino,
estou aquí aínda
equilibrándome entre opcións
que xamais puiden guiar
nin controlar.
estou aquí aínda
equilibrándome entre opcións
que xamais puiden guiar
nin controlar.
Puiden abandonarme
pero en lugar diso repúxenme
e seguín avanzando,
facendo preguntas sen respostas,
facendo truques co futuro.
pero en lugar diso repúxenme
e seguín avanzando,
facendo preguntas sen respostas,
facendo truques co futuro.
9.
Aprendín que o meu corpo garda marabillas
baixo a manga, historias contadas
en linguaxes que xamais oín
e que suxeitarán a miña man
baixo a manga, historias contadas
en linguaxes que xamais oín
e que suxeitarán a miña man
en tempos de necesidade.
A miña órbita non é máis grande nin máis pequena
que a próxima, a miña vida
non importa máis que aquela
da enfermeira africana que se toma o tempo
para sorrirme.
que a próxima, a miña vida
non importa máis que aquela
da enfermeira africana que se toma o tempo
para sorrirme.
É máis: as nosas órbitas dependen
a unha da outra, e a súa desempeño
é maior que a suma dos seus partes.
Ocupo o meu lugar neste escenario:
nunha man o propósito, o azar noutra.
a unha da outra, e a súa desempeño
é maior que a suma dos seus partes.
Ocupo o meu lugar neste escenario:
nunha man o propósito, o azar noutra.
A muller de oitenta e seis anos vaise á casa,
a un mundo transformado,
feito de palla e arxila
en lugar dos ceros e uns
do noso coñecemento impostor.
a un mundo transformado,
feito de palla e arxila
en lugar dos ceros e uns
do noso coñecemento impostor.
Sobrevivir ou derrubarme
xa non é o problema,
senón como usar o tempo
que me resta, como entregarei o seu significado
ao pasado, ao futuro, ao agora.
xa non é o problema,
senón como usar o tempo
que me resta, como entregarei o seu significado
ao pasado, ao futuro, ao agora.
Margaret Randall
Comentarios