MONUMENTOS IMPERECEDOIROS

Navegando a Bizancio

I

Ese non é un país para vellos. Os mozos

Uns en brazos doutros, como paxaros en ramas,

—Aquelas xeracións agonizan— no seu canto,

Fervenzas de salmóns, mares repletos de atún,

Peixes, carne e aves, enaltecen o longo verán

Todo o que é procreado, nace e morre.

Atrapados nesa música sensual todos descoidan

Os monumentos imperecedoiros do intelecto.

II

O home vello non é senón un farrapo

Un abrigo farrapento con bastón, a menos que

A súa alma aplauda e cante máis e máis forte

Por cada engurra na súa pel de mortaxa.

Non hai escolas para o canto, salvo estudar

Monumentos en toda a súa magnificencia.

E por iso naveguei os mares e cheguei

Á sacra cidade de Bizancio.

III

Oh sabios inmersos no lume sacro

Como nos mosaicos dourados dun muro,

Saian do lume sacro, veñan en trebóns,

E sexan os mestres do canto da miña alma.

Consuman o meu corazón; enfermo de desexo,

E atado a este animal moribundo

Que nin sabe o que é. E acóllanme

No artificio da eternidade.

IV

Unha vez fóra da natureza nunca tomarei

A miña forma corpórea de nada natural,

Senón aquela que creou un ourive grego

De ouro chapado e bañado en ouro

Para manter esperto un somnolento Emperador,

Ou posto a cantar nunha rama dourada

Aos señores e ás damas de Bizancio

Sobre o que pasou, está a pasar, ou virá.

William Butler Yeats

Pinturas de Ivan Konstantinovich Aivazovsky