O NEGRO EXILIO
Estranxeira entre vostedes, aínda que sexan os meus
como o son noutra parte, baixo ceos menos azuis
estranxeira mesmo neste corpo, que xa non recoñezo
e ata na miña cabeza caprichosa e cambiante.
Chove todo o tempo baixo as nubes secas de Tizi
e sente afogada e seca a vez
entón, desde portos veciños, cada día, parto
exiliándome a terras onde non me gusta estar:
Son como aqueles que, náufragos, morren no mar
e por quen toda unha nación garda un loito silencioso
fuxo como eles, de mil dores imposibles
salvo que ningunha beira será a miña salvación.
As dores habítanme, e tamén o negro exilio
aínda que rodeada de ondas, non me movo nin un ápice
pero xa estou lonxe de min e estareino mañá
lonxe do corpo ao que estou soldada
lonxe da cabeza que torpemente xoga a ser déspota
e lonxe de vostedes que me rodean
pero cuxos nomes e rostros esquezo
e os complicados códigos
mentres que vostedes nunca esquecen
nin o meu rostro múltiple
nin os meus xestos que non encaixan
nin o meu verbo que desconcerta.
como o son noutra parte, baixo ceos menos azuis
estranxeira mesmo neste corpo, que xa non recoñezo
e ata na miña cabeza caprichosa e cambiante.
Chove todo o tempo baixo as nubes secas de Tizi
e sente afogada e seca a vez
entón, desde portos veciños, cada día, parto
exiliándome a terras onde non me gusta estar:
Son como aqueles que, náufragos, morren no mar
e por quen toda unha nación garda un loito silencioso
fuxo como eles, de mil dores imposibles
salvo que ningunha beira será a miña salvación.
As dores habítanme, e tamén o negro exilio
aínda que rodeada de ondas, non me movo nin un ápice
pero xa estou lonxe de min e estareino mañá
lonxe do corpo ao que estou soldada
lonxe da cabeza que torpemente xoga a ser déspota
e lonxe de vostedes que me rodean
pero cuxos nomes e rostros esquezo
e os complicados códigos
mentres que vostedes nunca esquecen
nin o meu rostro múltiple
nin os meus xestos que non encaixan
nin o meu verbo que desconcerta.
Lynda Chouiten
Comentarios