Os muros, nada máis
Os muros, nada máis.
Xace a vida inerte,
sen vida, sen ruído,
sen palabras crueis.
A luz, lívida, escapa,
e o cristal xa se afirma
contra a noite incerta
de alporizadas choivas.
Alzada, resucita
tal outra vez a casa:
os tempos son idénticos,
distintas as miradas.
pechei a porta?
O esquecemento ábreme
as súas espidas estancias
grises, brancas, sen aire.
Pero ninguén salaia.
Un choro entre as mans,
só. Silencio, nada:
a escuridade tremendo.
Perfil do aire
Luís Cernuda
Cara ao Seixo. Fotografía de Roque Soto
Comentarios