En busca da cagalla do lagarto

Doce outono Comesto da tristura vou lembrando  aquelas mañás páledas e doces dun outono distante, névoas baixas,  tenras follas, alfombras dos camiños,  no meu país natal, polos outeiros  de cintura cinguida de carballos.  Un outono que ulía a primavera con lentas volvoretas de suspiros  decindo adéus con panos de saudade,  decindo adéus a todo:  ás mazorcas, aos pámpanos,  ás escumas, ás fontes, ás cántigas dos mozos na serán.    Adéus a todo,  até o ano que ven, si temos sorte. Era un adéus profundo, pendurado do ceo,  acariñando   a madura mazá do vento leste. O corazón agardaba escuros niños  de soños recén nados.  Mais, todo aquelo foise...  Agora na cidá, neste desterro,  cos anos coma chumbo sobre o lombo,   o outono é un tren que ven bufando  con lixos de carbón nos ollos pechos.  O inverno escondido está oubeando  como oubean os cans na lonxanía.  Ninguén me di adéus  i un anuncio de noite estáse erguendo. Viaxe ao país dos ananos Celso Emilio Ferreiro F otografía de Sam Rock