Agua perdida
Agua mui devagar, case parada,
que unha mañá, acordando, foche abrigo
e consolo en terra magoada
de quen nasceu para correr contigo.
desperta esa febre que persigo
na névoa dunhas maos ensarillada;
ou, indo a ti, devolve-me o castigo:
sede a ferver en freixa encadeada.
Ou dos labios que rezan para os prados
o alento verta, aquel que arremoiña
sombras apenas sobre ti a distancia
de xestos, brillos, corpos decepados.
Agua ou lua nun vértice de espiña,
pele abrindo un pomar ao pé da infancia.
Lembranzas do areal
Xavier R. Baixeras
Fotografías de © Roque Soto
Comentarios