A casa abandonada
Cara ao final da
escaleira
décheste volta: no baleiro de abaixo
o vento solitario fai
as
veces de trasfega, e a penumbra
está sucia de esquecemento. Pero
enriba,
no piso de enriba, o cúmulo
de inútil sono agarda. Vas
a entrar
nel, a somerxerte? Coa man
posta no balaústre, acariciándoo
quedas. Pouco
a pouco,
non vas así a baixar a vista: escoita o torvo
zunido da mosca que
se afana
contra o cego cristal: hai alguén
no primeiro chanzo.
Espera.
Mira:
ti estás no primeiro chanzo. Lívido
estaste a mirar a ti
con toda a alma
coma se fose para sempre.
E xa
non estás enriba,
nin
tampouco abaixo.
Zumba
soa por fin a torva
prisioneira.
Eliseo Diego
Fotografía de Roque Soto
Comentarios