Muller dormida
¿Dormida? ¿Feita callado rio ou lua?
¿Fora de ti, pálida voz da terra?
¿Beizo de mármol que escura arela cala?
Non son ousado de achegar mans que tremen
á nua e erma saudade do teu corpo.
Baixo as perfebas non sei qué cabalgadas;
que perfeición de soutos e vieiros;
qué bois cos cornos de loureiro enfeitados,
con teixas mozas nos lombos florecidas.
Ou nada, ou só o negro sono, esquezo;
dous fundos pozos sen eco e sen chegada,
a tua fronte sen calco un mar de neve,
o corazón como unha estrela adoita.
E o branco amor que che arrecende, nube,
saraiva é ja, que te conserva, nídia,
como unha pomba pousada alén do arrolo.
Longo de ti; te amar, ver-te de longe;
a cabeleira, mortalla do teu sono.
En soledade, sen homes e sen deuses.
Grises petoutos; carochas ocas; edra.
Aneis de agua
Ricardo Carballo Calero
Pinturas de © Serge Marshennikov
Comentarios