O home do haiga mouro
Miña tía, díxome:
-Imos ver a Franco que vai pasar pola estrada de Andalucía.
-Mais, igual a garda civil non nos deixa, e dannos unas labazadas, repliquei desde o meu optimismo volto do revés xa na tenra nenez.
-Veña, que estaremos ao lonxe nun alto no que haberá máis xente mirando.
-Ben, engadín.
E alí estabamos, miña tía, unha chea de xente de tódalas idades, a paisaxe gris dominante e eu que pensaba canto mellor era andar pola rúa cos amigos fedellando ou correndo detrás dun balón para pegarlle unhas couces coas Gorila do paquete.
O grupo estaba calado, quizais polo medo a que os "civiles" apostados a uns 300 metros os escoitasen e os levasen a cadea.
-Fillo! xa sabes, non fales de política.
O tal caudillo non aparecía nin por asomo, e a friaxe da tardiña comezaba a facer das súas, pero a xente ao seu, calada, e a mirar cara a estrada do sur madrileño.
Tres cartos de hora despois, uns motoristas abrían unha comitiva de varios coches. Ese negro máis rechamante é no que vai Franco, anotou o coro dos sabios. A verdade, e que non endelguei nada dentro do haiga que pasou a unha marcha do demo, vixiado polos gardas firmes como chanteiros verdes coroados de negro charolés.
Agora, xa no terceiro milenio, penso que a única ocasión que estiven preto de Franco foi aquel lonxano día de 1962, se é que ía dentro do carro negro do diaño.
Miña tía, díxome:
-Imos ver a Franco que vai pasar pola estrada de Andalucía.
-Mais, igual a garda civil non nos deixa, e dannos unas labazadas, repliquei desde o meu optimismo volto do revés xa na tenra nenez.
-Veña, que estaremos ao lonxe nun alto no que haberá máis xente mirando.
-Ben, engadín.
E alí estabamos, miña tía, unha chea de xente de tódalas idades, a paisaxe gris dominante e eu que pensaba canto mellor era andar pola rúa cos amigos fedellando ou correndo detrás dun balón para pegarlle unhas couces coas Gorila do paquete.
O grupo estaba calado, quizais polo medo a que os "civiles" apostados a uns 300 metros os escoitasen e os levasen a cadea.
-Fillo! xa sabes, non fales de política.
O tal caudillo non aparecía nin por asomo, e a friaxe da tardiña comezaba a facer das súas, pero a xente ao seu, calada, e a mirar cara a estrada do sur madrileño.
Tres cartos de hora despois, uns motoristas abrían unha comitiva de varios coches. Ese negro máis rechamante é no que vai Franco, anotou o coro dos sabios. A verdade, e que non endelguei nada dentro do haiga que pasou a unha marcha do demo, vixiado polos gardas firmes como chanteiros verdes coroados de negro charolés.
Agora, xa no terceiro milenio, penso que a única ocasión que estiven preto de Franco foi aquel lonxano día de 1962, se é que ía dentro do carro negro do diaño.
Comentarios