ARRECENDO DO ABRENTE

Sinxelo, como un espido vento,

vou morno
polo camiño de lúas petado.
Un anaco de terra,
áspero,
atopado arestora
no abalado arrecendo do abrente,
faime arrolo ferido
polo esquecido espreguizar da tarde.
Vou indo fraco, máis fraco
cada vez que o vento
pousa o seu refacho
nos meus ollos murchos.

A señardade no puño
Xosé Alexandre Cribeiro

Imaxe, fonte: biblestudytool