Unha familia de árbores
Dou con eles tras haber atravesado un chan ardente de sol. Non viven xunto ao camiño a causa do ruído. Habitan nos campos sen cultivar, enriba dunha fonte que só os paxaros coñecen. Desde lonxe parecen impenetrables. En canto aproxímome, os seus troncos sepáranse. Acóllenme con prudencia. Podo descansar e refrescarme pero adiviño que me observan e desconfían. Viven en familia, os máis vellos no medio e os pequenos, aqueles cuxas follas acaban de nacer, un pouco por todas partes, pero non moi afastados dos demais. Tardan moito en morrerse e manteñen aos mortos en pe ata que caen convertidos en po. Se toquetean con suas longas ramas para asegurarse de que todos están alí, como fan os cegos. Gesticulan enconlerizados se o vento sopra e sopra para arrincalos de raíz. Pero entre eles non hai disputas. Só murmuran para manifestar o seu acordo. Sento que deben de ser a miña verdadeira familia. Pronto esquecería a outra. Talvez adoptaranme aos poucos, e para merecelo aprendo canto hai que saber. Xa sei mirar como pasan as nubes. Tamén sei estarme quedo. E case sei permanecer calado.
Historias naturais
Jules Renard (1864-1910)
l
l
Fotografía de © Emilio Blanco
Comentarios