Corpo de tango (4)
¿Te acordás, Milonguita? Vos eras
la pebeta más linda 'e Chiclana;
la pollera cortona y las trenzas,
y en las trenzas un beso de sol.
Y en aquellas noches de verano,
¿qué soñaba tu almita, mujer,
al oír en la esquina algún tango
chamuyarte bajito de amor?
Estercita,
hoy te llaman Milonguita,
flor de noche y de placer,
flor de lujo y cabaret.
Milonguita,
los hombres te han hecho mal
y hoy darías toda tu alma
por vestirte de percal.
Cuando sales por la madrugada,
Milonguita, de aquel cabaret,
toda tu alma temblando de frío
dices: ¡Ay, si pudiera querer!...
Y entre el vino y el último tango
p'al cotorro te saca un bacán...
¡Ay, qué sola, Estercita, te sientes!
Si llorás...¡dicen que es el champán!

l
Milonguita
Samuel Linnig (autor da letra) 1920
Música: Enrique Delfino
l
lDesde os fins do século XIX ata a forte presenza da inmigración, o botín que se disputaba a moral urbana é a muller… 6.000 prostíbulos que dominaban Bos Aires… os médicos hixienistas corrían do mestizo ao italiano e do italiano ás prostitutas… O tango é xestado e parido sobre as sabas da cama dunha prostituta. Esta orixe maldita é o que a historia da nazón rectificará ata o seu esquecemento. A historia da respectabilidade da música cidadá coincide coa supresión dunha identidade: a do Tango Femia. O tango farase macho, home, fillo de nai santa e rancoroso pola muller que foise. Un tango chorón… unha orixe figurada e bastarda. Gustavo Varela.

Comentarios

Publicacións populares