Pequena casa na beira do río,
asulagada casiña ó pé da miña tristura
e tamen da miña alegría que aniñaba no sol,
fúcheste río abaixo acompañada
polo voo das gaivotas do inverno cara ó mar,
e polas fogatas apagadas dos xitanos errantes.
Casiña pequeniña co balcón onde eu lía
as miñas novelas de futuro literato.
Leito onde eu rezaba arrepiado nas noites de pecado,
corredor onde ó chega-las Navidades
facíamo-lo tren co meu pai de maquinista.
Falo de cousas cemiteriais
que están pedindo enterramento
definitivo na néboa do esquecemento.
Mais eu estou en pé
cos meus sesenta e catro anos,
termando das poucas e neboentas
lembranzas que me falan
da fermosura e da initulidade da existencia^
Pequena casa
que te fuches río abaixo
coas gaivotas e ois xitanos e o seu lume errante...
A miña vida esperanzada
pide outra casa permanente, duradeira
onde vivir ó pé da miña amada sempre
sabendo que isto sempre é unha mentira.
Berros en voz baixa
Antón Tovar (1921-2004)
Fotografía de San Clodio, de Pablo Vidal
Comentarios