Dona azulDona azul, que sen contemplación,
Desde a cima da túa dignidade
Vas impoñer a túa teimuda vontade
E coa túa opinión medir o noso criterio.
Dona azul, que cega a razón,
Deixas sentir o teu olímpico desdén,
É sugestión o teu alarde de saber,
A túa realidade é só confusión.
Ti non podes apreciar con propiedade
A cor da cuestión,
Porque desde a barreira adoitas ver
Touros que non son e que parecen ser.
Dona azul, de vicio criticón,
Sen dar talla de profesional.
Dona azul, que magoa dános!
A mediocridad está no teu corazón.
Ti non podes apreciar con propiedade
A cor da cuestión,
Porque desde a barreira adoitas ver
Touros que non son e que parecen ser
Dona azul.
Dona azul, que sen contemplación,
Desde a cima da túa dignidade
Vas impoñera túa teimuda vontade
E coa túa opinión medir o noso criterio.
Dona azul, sabemos a túa intención,
A frustración que te fai obrar así.
Dona azul, que magoa dános!
A mediocridad está no teu corazón.
l
Rodrigo García
CRAG (1974)
l
Fotografía de Emilio Blanco adicada a todos/as as personas que dende a cima da seu orgullo pensan que só o que eles/as din é o axeitado cando non teñen nin idea pois para falar dos demais hai que experimentar e sentir nas carnes propias o que eles sinten.
Comentarios