O cigarrón non fala, camiña a brincos, chouta e baila, facendo soar as chocas e bate nos que encontra co mallo; se se axuntan dous en parella, collen en ombros a un home calquera e lévano á taberna e o home está obrigado a convidalos; preséntase nas casas pedindo convite ou cartos.
O cigarrón é sagrado, ninguén lle pode tocar; pódeselle berrar e aldraxalo, chamandolle as mil e quinientas, mais anque o coñezan, ninguén pode pronunciar o seu nome; aquel en quen bate non o pode tomar a mal.
O cigarrón non se pode enfadar nin levar a mal as aldraxes. Estes privilexios do cigrarrón lembran, sen dúbida, os que protexían ós membros de moitas confrarías prehistóricas e antigas, sen ir máis lonxe os dos iniciados nos misterios de Eleusis, de que tanto se ten falado.
Na fotografía da parte inferior, eu arrodeado de cigarróns en Verín, xa no século pasado, pero non para pagarlles unha ronda senón para falar con eles sobre o entroido na vila, perto da fronteira de Portugal e tamén de Monterrei, donde se instalou a primeira imprenta de Galicia.
Comentarios