SOL POR ENTRE AS GALLAS

26 agosto. Quiroga.

Hoxe soupen, con tristura, a morte da Lucinda. Afogóu, iste mes da sega, no río Soldón. ¿Ou foi asesinada? Quén o sabe! A Lucinda encartóu a madoiño a saia nova, puxo a brusa enriba, os zapatos brancos da festa -a un faltáballe o tacón- á beira, e foi polo vieiro, arredando cas maus as silveiras, deica a orela do río. As augas do río, pouco máis arriba, caían nunha presa de escumas coma neve. A Lucinda levaba posta unha camisa marela cunha fita azul no hombreiro. Xuntóu as maus coma unun prego e deixóuse cair na poza da Cóbrega, onde as raíces dos salgueiros afondan nunha tebra azul. Cando, xa noitiña, perguntaron na casa por ela, todas as cousas cheas da súa presencia -a cociña onde falaban as mulleres, os cántaros, as cuncas, o candil de carburo, as zocas xunto á porta, a cinza da parrumeira- ficaron ca quietude do tempo pasado, o que non volverá. A Lucinda non vira o sacho, que o home deixóu na erba cando se deitaron. -Pregúntame de quén son. -¿De quén ere tí, ceo? -Túa. -A ver. Ela apoiaba a cabeza no colo do home. O home era vello, con barba medrada, de pelos de aramio, e os ollos coma brasas. Chovia e abríu un paraugas enferruxado e cheo de buraquiños, polos que caían pingas nas pálpebras perfumadas. Foi entón cando lle dixo, "non abras xamáis un paraugas sobor dos teus hombros núos, que as formigas te comerán". I sofría ca posesión, e ela tiña os trazos da faciana desfeitos, aburados vivos. -Así non. Dimo nun bico. Achegóu ela os labios e il colléu o sacho na man, levantóuno sobor da cabeza e, cando dixo túa, chantóuno rexo na terra. Os dous fitaron xurdir un regueiro de follas de ouro que fuxían, topando unhas con outras, deica o río. Follas de vagar Eduardo Moreiras Fotografías no tramo da Chapacuña no río Soldón que se vai acercando indómito a súa morte no Sil. Emilio Blanco.