Xeométricos xardíns

En Aranjuez

Raso amarelo a cambio da miña vida. 
Os bordados doseis, a nevada 
palidez das sedas. Amarelos
 e azuis e rosados veludos e tules,
e ocultos polas teas recamadas, 
prata, xade e sutil marquetería.
Fose breve vivir. Fóra unha sombra 
ou unha fugaz constelación alada. 
Xeométricos xardíns. Aletea
o fondo minar das magnolias. 
Difumine o balcón, ocúlteme
a bóveda de avesedo enredadeira.
Fose fermoso morrer. Inflorescencias 
de mármore na rella encadeada;
perpetua floración das columnas
e un neno cego xoga coa morte.
Fresquísimo silencio gorxea 
das corolas da balaustrada. 
Ceo de prata gris. Frío granito
e un oculto arcaduz iluminado. 
Deserten os bruñidos candelabros 
entre quentes pétalos e plumas. 
Trípodes de caoba, pebeteros 
ou delgado cristal. Doce reloxos 
tintinan as horas ao unísono. 
Xogo de pedra e auga. Desenlazan
súas cendales os faunos. Na caixa 
de fragante pereira están agromando
afiadas e arxentinas pinceladas. 
Músicas na tarde. Crucería, 
polícromo cristal. Deixade, deixádeme
na luz desta cúpula que regan
 as trasparentes faíscas da tarde. 
Poboada soidade, raso amarelo
a cambio da miña vida.


Capricho de Aranjuez 
Guillermo Carnero

Xardíns dos reis. Fotografía de Sam Rock

Comentarios

Publicacións populares