Xeométricos xardíns
Raso amarelo a cambio da miña vida.
Os bordados doseis, a nevada
palidez das sedas. Amarelos
e azuis e rosados veludos e tules,
e ocultos polas teas recamadas,
prata, xade e sutil marquetería.
Fose breve vivir. Fóra unha sombra
ou unha fugaz constelación alada.
Xeométricos xardíns. Aletea
o fondo minar das magnolias.
Difumine o balcón, ocúlteme
a bóveda de avesedo enredadeira.
Fose fermoso morrer. Inflorescencias
de mármore na rella encadeada;
perpetua floración das columnas
e un neno cego xoga coa morte.
Fresquísimo silencio gorxea
das corolas da balaustrada.
Ceo de prata gris. Frío granito
e un oculto arcaduz iluminado.
Deserten os bruñidos candelabros
entre quentes pétalos e plumas.
Trípodes de caoba, pebeteros
ou delgado cristal. Doce reloxos
tintinan as horas ao unísono.
Xogo de pedra e auga. Desenlazan
súas cendales os faunos. Na caixa
de fragante pereira están agromando
afiadas e arxentinas pinceladas.
Músicas na tarde. Crucería,
polícromo cristal. Deixade, deixádeme
na luz desta cúpula que regan
as trasparentes faíscas da tarde.
Poboada soidade, raso amarelo
a cambio da miña vida.
Guillermo Carnero
Xardíns dos reis. Fotografía de Sam Rock
Comentarios