Algún chusco, polas acenantes e pomposas esculturas que rematan o actual Ministerio de Agricultura, Pesca e Alimentación, chamou a ese abigarrado friso o coro de Nabucco ou A cabalgata das walkirias, non estou moi seguro. Pero hoxe o pompier, obxecto de cargas demoledoras, negativas e en tantas ocasións triviais, no solpor das vanguardas e os ismos, se vai aceptando e aos poucos a lectura irónica do recargado arte burgués do oitocentos, foi diminuíndo en causticidade e gañando en melancolía. De aí os hoxe xa soportables frisos, apoteoses, esgrafiados, cariátides, pináculos e desmesuras, representación todo iso do progreso indefinido en todos os seus emblemas e símbolos, que polo xeral era matroniles, densos e metidos en carnes, con algunha grilanda que outra ao vento, para agochar tanto ferro e carbón e ao fondo, tanto aceite mineral e smog irrespirable, tanto falansterio desconsolador e hospiciano.
Reloxio de Atocha
Antonio Martínez Sarrión (Albacete, 1939)
Fotografía de © Sam Rock
Comentarios