Con Lady Day no corazón e pola praiaNada foi máis perfecto ca ela. Nin tampouco máis fácil de perderse. No momento que ela deixaba de cantar, quedabas desvalido. Cando cantaba, escoitabas e prometíasche calquera cousa.
Ela dicía sempre, máis do que eu sentía. Era o que nós coñecemos por fantasía. A emoción está alí onde te atopes. Ela estaba na rúa.
Unha voz tan dúctil, tan negra, como unha arquitectura axardinada de necesidade, e quizais, de acorado desexo.
Ás veces tes medo de escoitar a esta dama.
A misteriosa dama dos sonetos
LeRoy Jones
A torre escarallando a illa e o fondo. Fotografía de Sam Rock
Comentarios