Onde levounos a imaxinación,
onde cos ollos pechados
se divisan infinitos eidos.
onde creouse a primeira luz
xunto á semente de ceo azul
volverei a ese lugar onde nacín.
De sol, espiga e desexo
son as súas mans no meu pelo,
de neve, furacán e abismos,
o sitio do meu recreo.
Vento que ao seu murmurio parece falar
move o mundo con graza, a ves bailar
e con el, o escenario do meu fogar.
Mar, bandexa de prata, mar infernal
é o seu temperamento natural,
pouco ou nada costa ser un máis.
De sol, espiga e desexo...
Silencio, brisa e cordura
dan alento á miña tolemia,
hai neve, hai lume, hai desexo,
aí onde recréome.
Antonio Vega (1957-2009)
Fotografía de Emilio Blanco adicada a Antonio, recentemente falecido.
Comentarios