Os poemas de Celso Emilio tamén viaxan en metro
Fai tres días, cando viaxaba nun vagón do metro de Madrid, en concreto da Línea VII, chamoume a atención uns versos longamente entonados por min desde fai moitos anos, que coñecía dabondo. Depois de relelos, non sei por que entonei una cantiga que empeza así: The last train is nearly due,/The underground is closing soon,/And in the dark deserted station,/Restless in anticipation,/A man waits in the shadows.
No sabía ao completo o resto, mais o protagonista da canción de Simon & Garfunkel, entón, sacaba do seu peto como un lóstrego un xiz para deixar na parede, máis fondo cos anuncios, un poema sinxelamente escrito e formado por catro letras.
No sabía ao completo o resto, mais o protagonista da canción de Simon & Garfunkel, entón, sacaba do seu peto como un lóstrego un xiz para deixar na parede, máis fondo cos anuncios, un poema sinxelamente escrito e formado por catro letras.
E remata a condenada da peza: And his heart is laughing, screaming, pounding,/The crayon on the wall he slashes,/Shadowed by the exit light/His legs take their ascending flight/To seek the breast of darkness and be suckled by the night.
Fotomontaxe de Sam Rock, grazas ao Metro de Madrid, pola boa viaxe e inspiración
Comentarios