Rosa de Alejandría

Rosa de Alejandría, rosa amarela. Afastarme quero. Penetrarme no silencio. Afastarme quero desta vida que eu vivo sen convencemento. E penetrarme no tempo das luces, barros vivos acendidos polas mans do misterioso oleiro. Afastarme quero. Penetrarme no silencio. Camiñar sereno. Abandonar este carreiro. Afastarme quero. Andar nos atrojes coas andoriñas de azuladas plumas. Converterme en caixa de medir fanegas, arrobas, celemíns ser trigo nas airas, nunca po nas beirarrúas. Rosa de Alejandría, rosa amarela. Hoxe has de ser o meu guía, a luz que brilla. Faro de mediodía, rosa sinxela. Rosa de Alejandría, rosa amarela. Coas flores dun campo aceso como un San Francisco entre xarales vivos de lagartos, vivo. De quimeras me alimento, con simplezas me contento. Mozas de risoño xesto en calma atópanme como a un Góngora perfecto, durando lonxe do rebumbio, coa miña rosa amarela, coa miña rosa dos cavorcos. Afastarme quero. Penetrarme no silencio. Afastarme quero. Abandonar este carreiro Afastarme quero. Rosa de Alejandría, rosa amarela. Hoxe has de ser o meu guía, rumbo entre illas. Faro de mediodía, rosa sinxela. Rosa de Alejandría, rosa amarela.


Nunca o tempo é perdido Manolo García
(Poblenou-Barcelona, 1955)


Fotografía de Sam Rock


Comentarios

Publicacións populares