BADALADAS

Badaladas

Pasando o río chegaron miudiñas, lonxanas, como pingaldelas de orballeira musical, as badaladas do mediodía nas igrexas de lonxe. Sempre a montaña vai máis madrugueira. Axiña se deron conta as igrexas da ribeira, e badaladas grosas, como nadas no seo dunha cuba, encheron o val e correron sobre as correntes remansadas do Miño, igual a unha bandada de grosos paxaros optimistas. Na orela, lonxe, onde o río acocha nos muíños, había xente. Unhas señoritas, vestidas de claras cores, brazos espidos, sentábanse na area fina e lucente: ao pé delas, deitado, un rapaz queimado polo sol e amoreando pola auga, en traxe de baño, dicíalle cousas que as facían estralar de risa. Unhas graves vacas marelas baixaban a beber e ficaban quietas, extasiadas, diante o milagre daquela cousa brillante que corría chea de luz de sol. 

  Arredor de sí. Ramón Otero Pedrayo. Fotografía de Sam Rock