Canción de setembro
No medio do camiño
baixo a humidade de fins de setembro
o freixo abanéase,
o noso can arrinca terra onda a casa.
O feno afúndese en gabias en pendente.
A chuvia varre as bagas e frega
as pedras, as landras
brillan cada mañá nas beiras herbosas.
E case que remataron,
os nosos catro anos na escola das silveiras.
Se ninguén vai dar resina ao arco do violín
e rebuscar a ledicia nos rexistros da mágoa
igual poderiamos poñer o noso vello disco
dos Nocturnes de John Field-
os seus talentos, desaproveitos, soidade,
reputación, humor,
todos "mortos en Moscova",
cantos galóns de marda ata chegar á gota pura,
notas "como pingas de chuvia, perlas no veludo".
¿Lembras o noso velorio american0?
A primeira vez que tiramos para adiante
aplaudíronnos a rabiar en Belfast,
Hammond, Gunn e McAloon
berrando ata o amencer,
despreocupados e sen un fin concreto.
Lufadas, ladridos, cables eléctricos abaneándose
e a música oscilando. Dentro e fóra,
un tempo chaíñas. Poñémonos na liña divisoria
entre a árbore con follas e mais a espida.
Traballo de campo
Tradución de Vicente Araguas
Fotografía de Sam Rock
Comentarios