Compás de versos
en que todo era inmenso,
subiría correndo as escaleiras
da costa chamando á miña avoa
entre risas, a berros.
Volvería abrazala entre mandiles
con cheiro a fogar e ao sabor de pucheiro;
e sentaríame nos xeonllos
do meu avó e cantariamos a dúo
ao amor e á vida?
Se puidese volver a aquel tempo
collería o meu cabalo de cartón,
e levaríache, nai, por praderías
que ninguén pisou nin pisarán xamais.
Rescataríache enteira da ausencia,
e envolveríache cos bicos
que quedaron por aí flotando e que
a ninguén dei porque eran só teus...
E quizá así, saciaría esta sede
que me acompaña sempre.
Milagros Morales García
http://poetaenparo.blogspot.com/
Comentarios