Doce outono

Comesto da tristura vou lembrando / aquelas mañás páledas e doces / dun outono distante, névoas baixas, / tenras follas, alfombras dos camiños, / no meu país natal, polos outeiros / de cintura cinguida de carballos. // Un outono que ulía a primavera / con lentas volvoretas de suspiros / decindo adéus con panos de saudade, / decindo adéus a todo: / ás mazorcas, aos pámpanos, / ás escumas, ás fontes, / ás cántigas dos mozos na serán. / Adéus a todo, / até o ano que ven, si temos sorte. // Era un adéus profundo, / pendurado do ceo, acariñando / a madura mazá do vento leste. // O corazón agardaba escuros niños / de soños recén nados. / Mais, todo aquelo foise... / Agora na cidá, neste desterro, / cos anos coma chumbo sobre o lombo, / o outono é un tren que ven bufando / con lixos de carbón nos ollos pechos. / O inverno escondido está oubeando / como oubean os cans na lonxanía. / Ninguén me di adéus / i un anuncio de noite estáse erguendo.


Viaxe ao país dos ananos
Celso Emilio Ferreiro


Fotografía de Sam Rock

Comentarios

Publicacións populares