PANOS DE SAUDADE
Comesto da tristura vou lembrando
aquelas mañás páledas e doces
dun outono distante, névoas baixas,
tenras follas, alfombras dos camiños,
no meu país natal, polos outeiros
de cintura cinguida de carballos.
Un outono que ulía a primavera
con lentas volvoretas de suspiros
decindo adéus con panos de saudade,
decindo adéus a todo:
ás mazorcas, aos pámpanos,
ás escumas, ás fontes,
ás cántigas dos mozos na serán.
Adéus a todo,
até o ano que ven, si temos sorte.
Era un adéus profundo,
pendurado do ceo,
acariñando a madura mazá do vento leste.
O corazón agardaba escuros niños
de soños recén nados.
Mais, todo aquelo foise...
Agora na cidá, neste desterro,
cos anos coma chumbo sobre o lombo,
o outono é un tren que ven bufando
con lixos de carbón nos ollos pechos.
O inverno escondido está oubeando
como oubean os cans na lonxanía.
Ninguén me di adéus
i un anuncio de noite estáse erguendo.
Celso Emilio Ferreiro
Fotografía de Sam Rock
Comentarios