TerraTerra de noso, carnal e apaixoada,
coroada estás de neve e fermosura:
tés degaros de azul, sede de altura
e unha luz virxinal, case sagrada.
Pois no teu colo a luz fíxose pura,
ensoño delirante, cita certa
que nos leva, sen máis, a descoberta
esencial da paisaxe e a sua fondura.
Cupreso rumoroso, lanza en vela
que decoras de escuro tanto verde
daslle pousada a brisa na Rodela.
Camiña, namorada, a miña arela
dende a Cruz de Outeiro a Vilaverde:
¡gardoa no corazón pra non perdela!
Sonetos ao Val de Quiroga
Manuel María
Fotografía de ©Roque Soto
Comentarios