Soneto 101
Caeu a torre que no vento facían
os meus altos pensamentos castigados,
os meus altos pensamentos castigados,
que xacen polo chan derrubados
cando cos seus extremos competían.
Atrevidos ao sol chegar querían,
e morrer nos seus raios abrasados,
de cuxa luz, contentos e enganados,
como a cega bolboreta ardían.
¡Oh sempre aborrecido desengano,
amado ao procurarte, odioso ao verte,
que en lugar de sanar abres a ferida!
Agradase a Deus, doce engano;
que se ha de dar un desengano morte,
mellor é un engano que dá vida.
Rimas
Lope de Vega
No barrio das letras. Fotografías de Sam Rock.
Comentarios