Abrente
Antre os teixos piñeirales
o rexoubante camiño
cingue os chorosos herbales
en feixes amañecidos
No mar derretiuse a lúa.
No peitoril de montana
está o sol a madurar
antres unhas nubens de palla.
A campía aterecida
abre os olliños mollados
no dondo berce do abrente
con tenro mimo dourado.
As campanas da parroquia
brincan na alma do campo
como puchos rebuldeiros
na esponxa dos toxos bravos.
No río desperto aboia
morta a paisaxe calada,
na corrente van as cores
desfeitas i esnaquizadas.
O mozo vento mareiro
funga un cantar esquencido
que chove frores nas leiras
entumecidas de frío.
Proel
Luis Amado Carballo
Fotografía de © Roque Soto
Comentarios