Saída
Busco no fondo dos teus ollos turbulentos -é o estanque de Berre sometido aos refachos do Mistral
Os teus ollos túrbidos- e neles distingo, a través do cristal embafado, a paisaxe de ultramar dos nosos ontes.
A pendente é suave: ao redor da tenrura dos soutos.
Cando escorregamos, un brazo amigo suxéitanos ao bordo da auga.
A túa voz fráxil no aire lento dos nosos corazóns tece caprichosos encaixes.
Estás na beira adversa anduriña, a auga é pouco profunda e próximos os illotes dourados.
Prefiro o áxil salto do felino.
O río de cristal o ceo de cor de ollos azuis- dicía azul de pervinca- os perfumes dun verde infantil.
¡Todas esas horas claras verdes azuis, verdes claras azuis!
Tan leves as nubes aeroplanos, que son os peixes baixo a auga silenciosa
Asubiaban tan a miúdo, cun ruído metálico que me sacudía ata a raíz das entrañas
Os rápidos cara aos portos atlánticos, os mundos resucitados dos nosos recordos
Non podía gardar nas miñas mans a túa cabeza, os teus ollos de antílope como os meus ollos imantados
Os meus ollos fixos diante túa.
Tan leves aeroplanos brancos
Tan a miúdo asubiaban os rápidos nas pontes aéreas.
E logo un día estranxeiros nesa paisaxe demasiado coñecida
Partimos sen dicirnos adeus, partimos un día sen cor e sen ruído.
Cantos de sombra
L.S. Senghor
Fotografía de Uwe Ommer
Comentarios