Réquien por Romy Schneider
A miña filla Mónica
Naceras na estación secretramente grave das chairas nordesías.
Eras meniña. Había un fío inmóbil
onde acordar o tempo.
Ah gata divinal
ollos de ágata para ollar o Danubio sen retorno.
Tiñas un libro en sílabas escuras
unha boneca azul de cabelos de liño
un pano lila para verter bágoas.
Pola ventá aberta entraban os nocturnos fuxidíos
os xardíns iniciais a inclinación das aves
as sombras dos estanques.
Con un bimbio medías
a distancia inocente que presenten as formas no crepúsculo.
Xa levabas nos ollos unha pregunta escura...
Foi entón cando a penas pronunciabas amor na mañá trasvirada.
Aínda non sabías cómo inventar a vida
como tender a curva que demora os asombros
concertar un destino de orquídeas verbas labios
Os amorosos días. As mesturadas sombras.
Un aceno bastaba.
Unha man foi de abondo para adensar o tempo.
Talvez non era a vida unha ollada baleira
a transición mutable que reconcilia e fere
o concerto amoroso en radical soidade
cálice alucinante con veleno no fondo.
Presenciabas nos bosques ese íntimo silencio
que fai pechar as pálpebras.
Había frío e cinza. Liques agoirentos na penumbra.
A chuvia escurecía as bocas matinais nunha versión dramática.
A vida semellaba un filme de Visconti na pureza da tarde.
Pero entón xa levabas nos ollos unha pregunta escura...
Despois chegou a noite.
Códice Calixtino
Luz Pozo Garza
Comentarios