Final

Era era.
As suas mans nascían ao carón de cada cousa
e de cada frol.

Tremíase sempre a sua rotura
e a ela semellaban converxer os números e as estrelas.

O mencer atopaba os seus cabelos perdidos
e os seus ollos deitados nas suas propias marxes.

A noite sorprendíaa sempre entregada aos
seus mesteres máis antigos
acompasándose dun corazón novo e silencioso.

Era solícita e tempetuosa
e non se semellaba en ren á lúa.


Poemas do sin e  non
Álvaro Cunqueiro


Fotografía de Roque Soto




Comentarios

Publicacións populares