Abriríanse as chairas para que eu mirase
Abriríanse as chairas para que eu mirase
que eu puidese contemplar
bosque afónico e seca
páramo de augas colmadas de sombra
expansións de cereais doentes
O relente tinxe as linguas de fertilidade e avanza
dilata gorxas onde gorecen vermes
así tamén a combustión interna dos corvos
a calor interna das casa
impregnada de néboas
Cero
Oriana Méndez
Comentarios