Calendario
Para os nosos pasos había un pasado; está morto
Dende hai centos de anos.
Os anos borraron o seu recordo
E colocárono entre os mortos.
Durante moito tempo buscamos
Os seus astros desaparecidos,
Recorremos ao imposible
Para devolverlle a vida.
Intentamos, traspasando os séculos,
Facelo volver aos seus comezos,
Esperando recobrar os nosos sentimentos,
E regresamos coas mans baleiras.
Atravesamos as tebras,
Franqueado o impasible, inmóbil,
Escavando os ósos amontoados,
E non encontramos o extraviado.
Vimos, alí, frontes
Que non vían porque estaban cegas,
Ollos ensimesmados na vida
Silenciosa, porque estaban mudos.
Vimos restos de corazóns
Embalsamados co recordo.
En van intentaran encontrar
O sentido... eran restos.
Vimos labios baleiros
Que non emitían queixas nin sentían fame
E mans murchas, pregadas,
Cuxa desgracia non provocaba bágoas.
Preguntámonos polo noso pasado
E tropezamos cun ataúde.
Alí, sobre a tumba, xacía o tempo descolorido.
Regresamos ao calendario:
Pódese enganar aos días?
E oímos berrar aos restos
Tras o sarcasmo das cifras.
Vimos o mañá esperado
Arrastrando a súa metade paralizada,
Arrastrando a súa metade desprezada,
A súa metade conxelada, inerte.
Alí, un libro pechábase
E finalizaba o antigo canto.
Mañá, a vida xerminará
Sobre as feridas do doloroso tempo.
A voz do onte perderase
No turbillón profundo do tempo
E sentiremos nas nosas copas
A palpitación do sono que se esperta.
Faíscas e cinzas (1949)
Nazil Al Malaika
Fotografía de Roque Soto
Comentarios