Selva
Selva do meu silencio,
apertada de cheiro, fría de menta.
Selva do meu silencio, en ti mellanse
todos os machados; despúntanse
todas as frechas;
québranse
todos os ventos.
Selva do meu silencio, cinza da voz
sen boca, xa sen eco; crispadura de xemas
que axexan o sol,
tras a espera
maraña verde... que néboas
revólvenseche nun remuíño?
Que á pasa preto
que non se vexa
succionada no negro remuíño?
(A selva péchase
sobre a que pasa e que roda.)
Selva do meu silencio,
verde sen primavera,
ti tes a tristura
vexetal e o instinto vertical
da árbore. En ti empezan
todas as noites da terra;
en ti conclúen todos os camiños.
Selva apertada de olor, fría de menta.
Selva coa túa casiña de azucre
e o seu lobo vestido de avoa;
trenzadura de folla e de pedra,
masa inchada, sementada, crecida toda
para esmagar aquela,
tan pequena,
palabra de amor...
Dulce María Loynaz
Fotografías de Roque Soto
Banda sonora:
Whipping Post -The Allman Brothers Band
Comentarios