Centenario de Celso Emilio Ferreiro
Doce outono
Comesto da tristura vou lembrando
aquelas mañás pálidas e doces
dun outono distante, néboas baixas,
tenras follas, alfombras dos camiños,
no meu país natal, polos outeiros,
de cintura cinguida de carballos.
Un outono que ulía a primavera
con lentas volvoretas de suspiros
decindo adeus con panos de saudade,
decindo adeus a todo:
ás mazorcas, aos pámpanos,
ás escumas, ás fontes,
ás cantigas dos mozos na serán.
Adeus a todo,
até o ano que ven, si temos sorte.
Era un adeus profundo,
pendurado do ceo, acariñando
a madura mazán do vento leste.
O corazón gardaba escuros niños
de soños recén nados.
Mais todo aquelo foise…
Agora na cidá, neste desterro,
con anos coma chumbo sobre o lombo,
o outono é un tren que ven bufando
con lixos de carbón nos ollos pechos.
O inverno escondido está oubeando
como oubean os cans na lonxanía.
Ninguén me di adeus
i un anuncio de noite estáse erguendo.
Viaxe ao pais dos ananos
Celso Emilio Ferreiro
Foto de Roque Soto
Comentarios