.jpg)
O náufrago
A noite máis escura envolveu o ceo,
As ondas atlánticas ruxiron,
Cando un desgraciado como eu,
Foi botado precipitadamente pola borda,
De amigos, de esperanza, de todo privado,
Deixando o seu fogar flotante para sempre.
De ningún xefe máis valente podería xactarse Albión
Que aquel con quen foi,
Nin outro barco deixou a costa de Albión,
Con desexos máis quentes.
El amou os dous, pero os dous en van,
Nin el nin ela foron vistos outra vez.
Non xaceu moito tempo baixo a marea salitre,
Experto como era para nadar;
Nin pronto sentiu que as súas forzas minguaban,
Ou que a coraxe se esvaecía;
Arremeteu contra a morte unha loita interminable,
Estimulado por un desespero de vida.
E berrou: os seus amigos non erraran
Ao comprobar o curso da embarcación,
Pero entón o refacho furioso prevaleceu,
Por iso, unha necesidade desapiadada,
Esqueceron o seu compañeiro perdido,
Deslizándose ríxido contra o vento.
Algún socorro podían permitirse;
Tal como tormentas permiten,
O barril, o gancho, a corda posta a flote,
Con atraso pero sen ceder.
Aínda que el (eles sabíano), nin barco, nin abeira,
Non importa cantas sogas, volvería ver.
Así, cruel como parece, podía el
Acelerar a súa propia condena,
Consciente que voar, nun mar como aquel,
Era o único que podía salvalo;
Pero máis amargo era sentirse abandonado,
Cos seus amigos tan preto.
Durante moito sobreviviu, iso é unha hora
No océano, illado;
E por longo tempo, con incansable poder,
Foi rexeitando o seu destino;
Algunha vez, cando os minutos voaron,
Ensaiou unha súplica, un adeus.
Por fin, o pasado recente volveu,
Os seus camaradas, os que antes
Oíran a súa voz en cada refacho,
Ningún son podían apreciar.
Por entón, abatido polo duro traballo,
Bebeu da onda sufocante e afundiuse.
Ningún poeta chorou:
Pero unha páxina sincera
Sinala o seu nome, o seu valor, a súa idade,
Húmida pola bágoa de Anson.
E queixas de bardos ou heroes
Que inmortalizan os mortos.
Polo tanto non é a miña intención, ou sono,
Cantar sobre o seu destino,
Dar esa textura de melancolía
Unha data máis duradeira:
Pero a miseria aínda goza ao trazar
A súa semellanza no destino doutros.
Ningunha voz divina aliviou a tormenta,
Ningún feixe propicio brillou no ceo;
Cando, arrebatados de toda axuda,
Perecemos, cada un en soidade:
Eu baixo un mar máis áspero,
Soportando golfos aínda máis profundos.
William Cowper
Fotografía de Roque Soto
Banda sonora:
A nao catrineta - Fausto
Comentarios