O sono do home de balbarote
...
...
...
...
E o
mar. Sempre o mar.
O mar macerando nas túas carnes,
desfacéndoas.
O mar cubríndote de algas e caracois,
o mar socavándoche as entrañas.
Pero ti persistías
e persistes
como un esquema de ti mesmo
coa túa nova cabeleira de cunchas rosadas
e caracois diminutos,
sempre inclinado sobre as mans xuntas.
Tremores, guerras.
Toda a carga dos milenios,
a carga biolóxica e histórica dos milenios,
e ti durmido.
Persistindo na esencia do teu esquelete
como a pegada dun fento sobre unha rocha.
Nin sarcófago de pedra
nin tomba hermética.
Nin vasos para a vida ultraterrea.
Sen deuses que che gardasen.
Só a túa morte na burata.
Ti e o mar.
Ti e o aire.
Ti e a terra.
E duraches. Perduraches.
Ti, tan fráxil, tan desprotexido.
Pero gárdoche o sal, o iodo,
a cova profunda.
E o teu sono e o teu xesto
están aínda enteiros
ao lado de tanto sarcófago baleiro.
Nunha primavera do século XIX
-xa nun día con número-
alguén -que ten o teu nome e unha patria-
deslizouse ata o fondo da túa gruta
e por primeira vez, dende aquel inocente e fantástico
plistoceno,
volviches ser alguén ti tamén
E agora tes urna de cristais
e todos nos asomamos ao teu sono.
Seguen acompañándote
o teu leito de terra milenaria
e a túa cabeleira de caracois.
Agora que ingresaches ao século XX
o teu sono periga.
Estabas mellor gardado na túa cova,
a beira do mar.
O mar macerando nas túas carnes,
desfacéndoas.
O mar cubríndote de algas e caracois,
o mar socavándoche as entrañas.
Pero ti persistías
e persistes
como un esquema de ti mesmo
coa túa nova cabeleira de cunchas rosadas
e caracois diminutos,
sempre inclinado sobre as mans xuntas.
Tremores, guerras.
Toda a carga dos milenios,
a carga biolóxica e histórica dos milenios,
e ti durmido.
Persistindo na esencia do teu esquelete
como a pegada dun fento sobre unha rocha.
Nin sarcófago de pedra
nin tomba hermética.
Nin vasos para a vida ultraterrea.
Sen deuses que che gardasen.
Só a túa morte na burata.
Ti e o mar.
Ti e o aire.
Ti e a terra.
E duraches. Perduraches.
Ti, tan fráxil, tan desprotexido.
Pero gárdoche o sal, o iodo,
a cova profunda.
E o teu sono e o teu xesto
están aínda enteiros
ao lado de tanto sarcófago baleiro.
Nunha primavera do século XIX
-xa nun día con número-
alguén -que ten o teu nome e unha patria-
deslizouse ata o fondo da túa gruta
e por primeira vez, dende aquel inocente e fantástico
plistoceno,
volviches ser alguén ti tamén
E agora tes urna de cristais
e todos nos asomamos ao teu sono.
Seguen acompañándote
o teu leito de terra milenaria
e a túa cabeleira de caracois.
Agora que ingresaches ao século XX
o teu sono periga.
Estabas mellor gardado na túa cova,
a beira do mar.
Julieta Gómez Paz
Fotografía de Emilio Blanco
Banda sonora:
The Real Me - The Who
Comentarios