Ao borrarse a neve

Ao borrarse a neve, afastáronse
os montes da serra.
a veiga verdeceu
ao sol de abril, a veiga
ten a verde chama,
a vida, que non pesa;
e pensa a alma nunha bolboreta,
atlas do mundo, e soña.

Coa ameixeira en flor e o campo verde,
co glauco vapor da ribeira,
en torno das ramas,
coas primeiras silveiras que branquexan,
con este doce sopro
que triunfa da morte e da pedra,
esta amargura que me afoga flúe
en esperanza de Ela...



Campos de Castela
Antonio Machado


Fotografía de Roque Soto


Banda sonora:


El lenguaje de las flores - Enrique Morente

Comentarios

Publicacións populares