Soneto de estío
Máis ca min vivirá
o que aquí vive,
Ata os niños dos estorniños,
E este aire migratorio que cruzou,
Aire primaveral, o mar en voo.
A voz eternidade de alá chámanos,
Do alén coa súa invencible forza,
E por enriba da cerdeira en flor,
A luz lunar minguando derrámase.
Parece que branquexa sen estorbo,
A través das verdes espesuras,
O carreiro que non digo onde leva...
Alí hai máis claridade entre os madeiros
E todo se asemella ao arboredo
Que arrodea o estanque en Tsárkoie Seló.
Ata os niños dos estorniños,
E este aire migratorio que cruzou,
Aire primaveral, o mar en voo.
A voz eternidade de alá chámanos,
Do alén coa súa invencible forza,
E por enriba da cerdeira en flor,
A luz lunar minguando derrámase.
Parece que branquexa sen estorbo,
A través das verdes espesuras,
O carreiro que non digo onde leva...
Alí hai máis claridade entre os madeiros
E todo se asemella ao arboredo
Que arrodea o estanque en Tsárkoie Seló.
Ana Ajmátova
Fotografía de Roque Soto
Banda sonora:
The Sun Ain't Gonna' Shine Anymore - The Walker Brothers
Comentarios