Chuvia pasada
Sete días longos a chuvia monótona
Petou a miña ventá.
Sete días longos.
O corazón mesmo se encheu de bágoas.
Nubes nos labios,
No peito sombras,
Libros nas mans, as meixelas brancas...
Sete días longos...
As beirarrúas húmidas, os negros paraugas.
Hoxe naceron catro rosas purpurinas
E están na miña cara.
Ouro dos ceos puxo reiseñores
En todas as gaiolas.
Sangre burbulla, os pés non se apoian,
A carne é estreita e a alma rebalsa
Fluído que afoga rodéame o corpo:
Aberto os poros non reteño a alma.
Oh, pena, pena!
Tanta primavera que non logra cunca
Para ser bebida.
Tanta primavera que non logra chama
Para ser queimada.
Ti, onde te ocultas, ti, que non lograches
Aínda teas, redes, cribas, mallas,
Onde enredarían as miñas flores azuis
Vencidas de amores a doce verbas?
Onde as dúas mans de aceiro e de seda
que me tomarían nesta mañá
solar, para nunca me soltar as mans
que haberían de facerme vermella sendo branca?
Oh, a miña primavera que logrou a súa alma
Oh, a miña primavera nas súas mans fortes
Perdida e gustada!
Alfonsina Storni
Fotografías de Roque Soto
Banda sonora:
Comentarios