E TI TÉNDESTE SOBRE A HERBA

 Durmido na herba

 

Durmido na herba

Todos veñen a darme consello.
Eu estou durmido xunto a un pozo.

Todos se achegan e dinme:
-A vida váisete,
e ti téndeste na herba,
baixo a luz máis tenue do crepúsculo,
atento soamente
a mirar como nace
o tremor do luceiro
ou o pequeno rumor
da auga, entre as árbores.

E ti téndeste sobre a herba:
cando xa os teus cabelos
comezan a sentir
máis preto e fríos que nunca,
a caricia e o bico
da man constante
e sono da lúa.

E ti téndeste sobre a herba:
cando apenas se podes
sentir no teu costado
a húmida calor
do gran que xermina
e o amargo renxer
da rosa morta.

E ti téndeste sobre a herba:
cando apenas se o vento
contén o seu rigor,
ao mirar en ruína
os muros das túas costas,
e, o sol, nin se detén
a levantar o teu sangue do silencio. -

Todos se achegan e dinme:
-Ti dormes na terra
e o teu corazón sangra
e sangra, gota a gota
xa sen dor, enriba do teu sono,
como no máis escuro do xardín, na noite,
xa sen olor, mórrese a violeta. -
Todos veñen a darme consello.
Eu estou durmido xunto a un pozo.

Só, se algún amigo meu
achégase, e, sen pregunta
dáme un abrazo entre as sombras:
lévoo ata asomarnos
ao bordo, xuntos, do abismo,
e, nas súas profundas augas,
ver chorar á lúa e o seu reflexo,
que máis tarde ha de afundirse
como pedra de ouro,
baixo o outono frío da morte.

 

Emilio Prados

Fotografías de Roque Soto